Geacclimatiseerd en wel

De eerste dikke twee weken zitten erop en na flink wat gewen in het begin voelt het allemaal steeds natuurlijker. Al blijft het wel echt een tegenovergestelde wereld en het blijft belachelijk groot. Er is ook amper hoogbouw te vinden, waardoor alle negen miljoen inwoners horizontaal verdeeld moeten worden. Zo ben ik vandaag pas voor het eerst in de buurt van het oude centrum geweest, maar er nog niet eens echt in. Kan me inmiddels goed oriënteren in mijn eigen omgeving en in Miraflores, het welvarendste district en een soort alternatief stadscentrum. Deze reisjes doe ik altijd met die kleine busjes (combi's genaamd) waar ik het de vorige keer over had. 30 cent per busreisje is goed te doen en zolang ik niet hoef te staan (iets wat overigens onmogelijk is gezien de hoogte van de busjes) maar nog ergens scheef op een stoel kan zitten vind ik het alleen maar leuk. Ik neem altijd de bus omdat m'n huis is ongeveer naast de bushalte op één van de belangrijkste wegen, wat vooral 's avonds en 's nachts handig is, en mijn bestemmingen ook nogal makkelijk en bekend zijn. Er zijn namelijk wel 300 verschillende buslijnen en je moet aan de namen op de zijkant maar aflezen of die ongeveer langs jou bestemming zal komen. Voor overige ritjes zijn er taxi's, zie profielfoto.

Op m'n stage is het ook leuk. Inhoudelijk nog niet heel bijzonder en niet zoveel, maar heb tot nu toe alleen nog maar leuke en spontane mensen ontmoet. Ook al zijn bestaan gesprekken met de meesten uit niet meer dan hún Spaans gepraat, mijn vertalingsbelemmeringen, gebaren en gelach. Ik word in ieder geval flink aangespoord met een steeds langer wordende lijst met typische (en vaak discutabele) zinnen en uitdrukkingen. Gelukkig zijn er redelijk wat mensen die wel Engels spreken. Het is een enorm bedrijf met -ik schat- zo'n 2500 mensen op die locatie. Er is ook een voetbalveld en na tweemaal af te hebben moeten zeggen ga ik komende week voor het eerst een potje meedoen. Lastig zijn wel de vele uren die ik overhoud. Moet elke ochtend om 7u de bedrijfsbus in waarna ik om 8u begin. Om half 6 ben ik klaar en half 7 ben ik weer thuis. Oja, en zaterdagochtend hoort er ook gewerkt te worden. Needless to say, ik heb geen moeite om op zondag lekker door te slapen. Wel krijg ik elke dag een warme uitgebreide lunch, áltijd bestaande uit de keuze tussen kip of een ander stuk vlees, een berg rijst, een aardappelvariant en -omdat het gezond schijnt te zijn- een klein bordje rauwkost.

Het eten is sowieso een leuk onderwerp. Het nationale dieet bestaat namelijk uit exact hetzelfde als mijn lunch. Op elke straathoek vind je polleria's verder eten ze voornamelijk koolhydraten en bij élk restaurant krijg je hetzelfde lullige bordje rauwkost. Uiteraard zijn er duizenden varianten denkbaar -ze hebben ook niet zomaar dé aardappel, maar wel een stuk of 200 varianten- maar aan groente doen ze niet echt. Dit ongezonde compenseren ze dan wel weer met fruit, wat in overvloede geconsumeerd wordt. Verder hebben ze eigenlijk nog twee andere vormen van eten: Het nationale gerecht ceviche, rauwe vis in zuur met ui wat goed te doen is, en zogenaamde chifa's. Dit zijn Chinese restaurants die ook aan fusion cooking doen met Peruaanse gerechten en ingrediënten. Erg goedkoop en met wisselend succes. Dat wisselende succes heb ik ook vaak als ik 's avonds een relatief willekeurig gerecht bestel. Zo heb ik al een keer een enorme berg -normaal gesproken bestel je veel gerechten blijkbaar met meerderen)- gefrituurde vis en zeevruchten. Maar naast de belachelijke hoeveelheid mag deze Creoolse kibbeling de veters van zijn Hollandse neefje nog niet eens strikken qua smaak.

Toch staat het hele land in het teken van eten. Niet verwonderlijk dat er de afgelopen twee weken twee grote activiteiten waren. Het eerste is het grote foodfestival Mistura. Een duur van twee weken, maar de enige dag dat ik kon (de zondag uiteraard) was het toch écht te druk. Dan maar in de rest van het land Peruaans eten ontdekken... Het tweede was een enorme food-expo, voornamelijk voor bedrijven, en op de laatste dag bleek Gloria ook nog een kaartje voor mij te hebben. Er waren ook enkele Nederlandse bedrijven aanwezig, maar leuke was toch om de Zuid-Amerikaanse producten te zien. En te proeven.

Afgelopen week was ook ex-huisgenoot Bart met z'n vriendin in Lima (hij verblijft toevalligerwijs ook in Peru voor stage) en hebben we twee mooie avonden gehad en kon ik eigenlijk weer eens Nederlands praten. Maar daar bleef het niet bij, want zij hadden een uitnodiging gekregen om 's avonds naar een borrel van de Nederlandse ambassade te gaan en ik mocht ook mee. Was erg leuk om te zien (zowel het huis van de ambassade als de borrel zelf), met een paar leuke mensen gepraat en voor korte tijd dus weer even officieel in Nederland geweest.

Zo, het is toch weer een heel verhaal geworden maar dat krijg je met zo'n cultuurshock. Volgend weekend wil ik de stad uit. Misschien iets in de nabije omgeving, maar hopelijk is verders in de vorm van Iquitos, een per weg onbereikbare stad in de Amazone. Of ik daarheen ga hangt af van Gloria. Het bestuur van Lima heeft namelijk twee verplichte vakantiedagen afgekondigd op maandag en dinsdag vanwege een nogal grote en belangrijke politieke bijeenkomst van de kliek van Zuid-Amerikaanse en Arabische landen of iets dergelijks. Op die manier zijn de wegen voor de afgevaardigden namelijk nog begaanbaar. Echter, het is nog niet zeker of Gloria hier aan meedoet dus het is wachten op het verlossende woord en hopelijk bevat mijn volgende verslag ook een reisje Iquitos!

Saludos!