Rondreis Z-Amerika: Titicacameer en naar La Paz

Ok, ik heb m´n verslag niet bepaald bijgehouden... Maar goed, het bestond toch vooral uit stage. Nu ben ik voorwaardelijk afgestudeerd en eenmaal echt aan het reizen kan ik een mooi verslag bijhouden. Weliswaar ben ik al twee weken onderweg, ik zal het met terugwerkende kracht in stukken updaten zodat het lijkt alsof er enkel wat vertraging op het Latino-internet zit. Klinkt ook niet bepaald gek met de snelheden hier... Dit verslag gaat over het Titicacameer en de reis naar La Paz. Het feit dat een enkele reis als onderdeel geldt voorspelt al veel goeds... Deze inleiding sluit ik af met een voorproefje voor wat mijn reis in zal houden, de voorwaardelijke route: Lima -> Titicacameer -> La Paz (Bolivia) -> Uyuni zoutvlaktes -> Sucre -> Salta (Argentinië) -> Buenos Aires -> Montevideo (Uruguay) -> Langs de kust naar Brazilië -> Iguazú watervallen -> Asunción (Paraguay) -> Santa Cruz (Bolivia) -> Jungle vanuit La Paz -> Lima.

De eerste bestemming was dus het Titicacameer, het grootste bevaarde meer ter wereld liggend op de Peruaans-Boliviaanse grens. Mijn standplaats was Puno in het Peruaanse. Als stadje niet boeiend, maar de tweedaagse tour langs drie eilanden was dan ook het doel. Allereerst de drijvende en geheel uit riet bestaande Uroseilanden. Gedurende luttele stappen bereik je de overkant en waan je je soms op een groot waterbed.
Het tweede eiland Amantaní was wel een eiland-eiland, waar alle toeristen als een bloemenveiling onder de bewoners verdeeld werden voor eten en onderdak. Samen met twee andere Hollanders werden we weliswaar enorm vriendelijk behandeld, maar wisten ze niet van Hollandse eetlust af. ´s Avonds was er voor alle toeristen een soort-van feest... Wat begon als een nogal trieste bedoeling met vooral wc-rollen achter de bar en een band bestaande uit een 17-jarige fluitist met z´n eigengemaakte fluit en een 10 jarige drummer (mooi dat ze na 2 nummers met de pet rondgaan onder het mom van ´anders spelen we mooi niet verder´), dat werd uiteindelijk nog erg gezellig met verschillende internationale gastoptredens.
Het laatste eiland Taquile -nee, echt goed gespeld- was verrassenderwijs het indrukwekkendste van de drie. Wat begon met een helse trapbeklimming eindigde met een levendig eiland met mooie uitzichten van allerlei bloemen, beesten, glooiend landschap en natuurlijk het meer.

Erg mooi, maar toch werd het tijd voor een andere valuta. Echter, zoals eerder vermeld had dat nog wat voeten in de aarde. Met een aantal reisgenoten werd afgesproken om de volgende ochtend de bus naar de grens te pakken. Een aantal hadden al een kaartje, maar evenals een Engelse metgezel had ik die nog niet. Gelukkig kun je die terplekke aanschaffen. Op D-day regende het flink, erg toepasselijk, en wij met de taxi naar de terminal voor lokale bussen en wat bleek: Geen bekende hond te bekennen. Achteraf bleek dat er ook lokale bussen vanaf de lange-afstandsterminal gingen. Ach, miscommunicatie kan gebeuren en wat wellicht een voordeel was, we konden nu een andere grensovergang nemen die schijnbaar 2 uur sneller is, via de plaats Desaguadero. Mijn Footprint reisgids gebruikt het woord ´Unscrupulous´ voor deze plaats, wat volgens Google ´gewetenloos´ betekent en dit zou het woord van de dag worden.
Het ging vlot totdat ik tegenover een immigratieklerk met ochtendhumeur (of eerder hunkerde naar siësta) kwam te staan die me zei dat ze me graag nog niet kwijt wilden. Wat bleek, ik was over mijn visum gegaan. Vreemd, omdat het me nog goed bij stond dat ik samen met iemand van m´n stage eeuwenlang heb gewacht en kast-muur heb gedaan bij de immigratie in Lima en ik als bewijs een mooie extra stempel had gekregen. Wat daaropvolgend bleek, in de kleine lettertjes van die tweede stempel stond dat ik één of ander bewijs moest aanleveren. Iets wat mij rond de tijd van het verkrijgen van die stempel nooit verteld is. Kortom: 59 dollar boete en ik mocht gaan. Echter, het immigratiekantoor is geen betaalkantoor dus ik moest naar een bank. -Volgende!! Eh, bank, prima dat doe ik even. Allereerst was de bank in kwestie mijlenver en nog veel belangrijker: Er stond een rij. Een lange. Twee hele dikke uren later stond ik met het betaalbewijs weer bij m´n immigratievriend die vervolgens een naam en een nummer opschreef en vertelde dat ik dat formulier nog in moest vullen. -Volgende!! -Eh, dat moet ik zelf op internet opzoeken? -Ja. Volgende!! Het immigratiekantoor is immers geen formulierenuitdeler. Na alweer een helse zoektocht naar een internetcafe bleek het formulier niet meer te omvatten dan de meerkeuzevraag wat ik in Peru deed en stond ik voor de derde maal voor de man die nog steeds geen siësta had. Mooi geen driemaal scheepsrecht. Of ik nog even kopieën van dit en dat wilde maken. -Volgende!! Het immigratiekantoor is immers geen kopieërtent. Hopeloos kwam ik voor de vierde maal voor hem en ik kon mijn ogen niet geloven: Niet alleen was de felbegeerde stempel binnen, maar hij reageerde vriendelijk. En dat ondanks mijn sarcastische opmerkingen.
Por fin, eindelijk konden we de grens over en dik vier uur later dan gepland kwamen we aan (M´n reisgenoot heeft netjes meegewacht, wat eigenlijk nog het geestigste is) in het hostel en hadden we vooral zin in bier. Zo gezegd, zo gedaan, en de dag erop is met een spatie en een punt samen te vatten.

Spoedig wat meer updates om het leesbaar te houden, want immiddels zit ik al anderhalve week verder in Sucre...