Bergbeklimmen en prachtige natuur in Bolivia
Blijf op de hoogte en volg Tom
28 Maart 2013 | Bolivia, La Paz
Toch weer wat meer vertraging dan gehoopt, maar hier dan het volgende verslag! Ik was gebleven bij La Paz. Inmiddels had ik al verhalen gehoord dat veel reizigers er fan van waren omdat er zoveel te doen is. Ze bleken gelijk te hebben, want vooral in de omgeving is er erg veel te doen en bovendien zijn die Bolivianen van die vriendelijke mensen! Zoals gezegd was de eerste dag vooral uitbrakken en relaxen. De dag erop ging ik samen met een Engelse metgezel op zoek naar waar de activiteiten het beste te regelen zijn. We hadden al gehoord over mountainbiken op the ´Gevaarlijkste weg ter wereld´, iets wat natuurlijk gedaan moest worden, en dat La Paz een geweldig startpunt is voor jungletours, zowel kwalieit en -zoals in heel Bolivia- prijs. De mountainbiketocht was snel geregeld, maar over de jungletours werd nogal wat gewikt en gewogen, alsook over de tweedaagse trektocht die we wilden doen. Wat betreft de jungletocht, deze werd uitgesteld tot het moment dat ik in mijn reis via Bolivia terug ga naar Lima -vanwege regenkansen in Bolivia en strandweer aan de zuidelijk aan de Atlantische kust. Wat betreft de tweedaagse trektocht, we werden kei-hard maar volledig bewust overgehaald om een driedaagse bergbeklimming te gaan doen! De foto´s zagen er zó geniaal uit. Net als het idee om na een echte bergbeklimming boven de 6000 meter uit te komen, en ervaring niet nodig! Trekken is voor mietjes. Om deze dag met succesvol geplande activiteiten nog meer glans te geven kwamen we zelfs een Nederlands-Internationaal restaurant tegen. Mijn geluk kon niet meer op dat ik na 6 maanden eindelijk eens weer hutspot, oma´s gehaktbal en ´Hollandse´ sate zag.
De dag na het plannen begonnen we met het mountainbiken. Het begon goed met bewolking en bovenin bij het begin begon het zojuist te regenen. Jammer van het mooie uitzicht, maar mountainbiken is altijd beter als het regent! De route dan, die is minder gevaarlijk dan het lijkt. Je kunt danwel niet de zijkant van het ravijn zien en de weg ligt vol met stenen, het is wel overal minstens drie meter breed. De naam heeft het vooral te danken aan het feit dat er vroeger verkeer -trucks, bussen- van beide kanten er overheen ging. De dag eindigde met een uurtje relaxen in een buitenzwembad met buffet, waar ik toch wel aan toe was, en bovendien heb ik nu een cd met fotos en videos die door de gids nogal kundig werden genomen tijdens de rit. Gezegd moet worden dat we na de beslissing over het bergbeklimmen een beetje neerkeken op het dagje fietsen, maar uiteindelijk was het alsnog een goede adrenalinekick!
De grote beklimming dan. Vol goede moed -´Met een driedaagse tour haalt 75% het tegenover 50% bij een tweedaagse tour!´- gingen we met vier groentjes naar de eerste stop. De eerste dag was een oefen- en tevens acclimatisatiedag, met een korte trek en oefenen met sneeuw/ijsklimmen. Ons werd verteld dat het echte stijle ijsklimmen met ijspick niet op de berg voor zou komen en het allemaal zou zijn als het lopen op de sneeuw tijdens de oefendag. Ha, wat een grappenmakers, verderop meer hierover. De tweede dag was de stenen trektocht richting de enorm primitieve en koude rustplaats, bepakt met alle spullen die we verder nog nodig hadden. Slapen zouden we, bij aankomst om 17h. We zouden immers om middernacht gewekt worden om de trek te beginnen. Echter, 5300 meter is al dusdanig hoog dat wanneer je net in slaap valt weer wakker wordt van het ademhappen door het zuurstoftekort. Enfin, met welgeteld 30 minuten slaap begonnen we, ons door de hoogte slecht voelend, in het pikkedonker de klim in paren van twee. We hadden twijfels doordat we ons matig voelden en één van ons moest bijna meteen afhaken (75% haalt het zoals gezegd, cijfers liegen duidelijk niet!). Bovendien had de klim stukken veel stijler dan de oefendag en de ijspicks moesten toch echt gebruikt worden. De uitzichten (zonsopgang!!) waren echt fantastisch, ook tijdens de bijna net zo vermoeiende afdaling en de voldoeding van het behalen van de top. Tot nu toe (ben al dik over de helft van mijn reis) letterlijk en figuurlijk het toppunt.
Tot op het bot vermoeid kwamen we weer aan in La Paz en na enkele uren uitrusten begon mijn busreis naar Uyuni, vanuit waar ik de grote trekpleister, de zoutvlaktes, zou bezoeken. Het was maar goed dat ik doodop was, want een normaal mens kan tijdens die rit niet slapen zo hobbelig was het. Om 5 uur snachts was mijn lichaam genoeg uitgerust om te merken dat slapen helemaal niet kan daar en twee uur later kwamen we aan in het weinig betekende Uyuni. De driedaagse tour leidde langs geweldig mooie uitzichten en de zoutvlaktes zijn toch echt wel indrukwekkend. Het enige jammere was dat de verblijfplaatsen nogal primitief waren met water en warmte en ook ´s ochtendsvroeg was het in je korte broek met slippers nogal fris. Het hielp ook dat ik daar de beste gids totnogtoe heb gehad, de grappenmakende, verantwoordelijke, kokende, autoreparerende Juanito.
Het plan was om vanaf Uyuni door te trekken naar Salta in Argentinë, maar die route werd me afgeraden. De detour werd ingezet met een ochtendje Potosi en een paar dagen Sucre. Potosi staat bekend als vroegere rijkste stad van het continent door de -nog steeds in vreselijke omstandigheden werkende- mijnen maar nu vergane glorie met in potentie prachtige gebouwen. Sucre heeft zichzelf dankzij uitgebreide protesten weten op (eigenlijk terug) te werken als officiële hoofdstad, waardoor Bolivia twee officiële hoofdsteden heeft. De verdeling van hoe en wat is mij echter niet duidelijk geworden. Wel duidelijk werd dat Sucre waarschijnlijk de mooiste stad van het land is. Vol met prachtige, witte, gebouwen en momenteel met Nederlandse invloeden, aangezien de twee populairste cafés Nederlandse eigenaren hebben en er nog een café Amsterdam is.
Bolivia bleek te zijn wat vele reizigers mij al verteld hadden. Prachtig en één van de favoriete plekken. Heb er een dikke twee weken gezeten en ik moet nog terug! De volgende bestemming was Salta in Argentinië, maar daar meer over in mijn volgende update. Helaaaaas dat de geheugenkaart van mijn camera ophield met werken en de fotos niet kan gebruiken, maar hopelijk kan dit later nog een keer gefixt worden... Momenteel zit ik zelf al in Porto Alegre in Brazilië en hebben jullie naast Salta nog Buenos Aires en Uruguay te goed. Nu eerst op naar Florianópolis voor een aantal dagen strand!
De dag na het plannen begonnen we met het mountainbiken. Het begon goed met bewolking en bovenin bij het begin begon het zojuist te regenen. Jammer van het mooie uitzicht, maar mountainbiken is altijd beter als het regent! De route dan, die is minder gevaarlijk dan het lijkt. Je kunt danwel niet de zijkant van het ravijn zien en de weg ligt vol met stenen, het is wel overal minstens drie meter breed. De naam heeft het vooral te danken aan het feit dat er vroeger verkeer -trucks, bussen- van beide kanten er overheen ging. De dag eindigde met een uurtje relaxen in een buitenzwembad met buffet, waar ik toch wel aan toe was, en bovendien heb ik nu een cd met fotos en videos die door de gids nogal kundig werden genomen tijdens de rit. Gezegd moet worden dat we na de beslissing over het bergbeklimmen een beetje neerkeken op het dagje fietsen, maar uiteindelijk was het alsnog een goede adrenalinekick!
De grote beklimming dan. Vol goede moed -´Met een driedaagse tour haalt 75% het tegenover 50% bij een tweedaagse tour!´- gingen we met vier groentjes naar de eerste stop. De eerste dag was een oefen- en tevens acclimatisatiedag, met een korte trek en oefenen met sneeuw/ijsklimmen. Ons werd verteld dat het echte stijle ijsklimmen met ijspick niet op de berg voor zou komen en het allemaal zou zijn als het lopen op de sneeuw tijdens de oefendag. Ha, wat een grappenmakers, verderop meer hierover. De tweede dag was de stenen trektocht richting de enorm primitieve en koude rustplaats, bepakt met alle spullen die we verder nog nodig hadden. Slapen zouden we, bij aankomst om 17h. We zouden immers om middernacht gewekt worden om de trek te beginnen. Echter, 5300 meter is al dusdanig hoog dat wanneer je net in slaap valt weer wakker wordt van het ademhappen door het zuurstoftekort. Enfin, met welgeteld 30 minuten slaap begonnen we, ons door de hoogte slecht voelend, in het pikkedonker de klim in paren van twee. We hadden twijfels doordat we ons matig voelden en één van ons moest bijna meteen afhaken (75% haalt het zoals gezegd, cijfers liegen duidelijk niet!). Bovendien had de klim stukken veel stijler dan de oefendag en de ijspicks moesten toch echt gebruikt worden. De uitzichten (zonsopgang!!) waren echt fantastisch, ook tijdens de bijna net zo vermoeiende afdaling en de voldoeding van het behalen van de top. Tot nu toe (ben al dik over de helft van mijn reis) letterlijk en figuurlijk het toppunt.
Tot op het bot vermoeid kwamen we weer aan in La Paz en na enkele uren uitrusten begon mijn busreis naar Uyuni, vanuit waar ik de grote trekpleister, de zoutvlaktes, zou bezoeken. Het was maar goed dat ik doodop was, want een normaal mens kan tijdens die rit niet slapen zo hobbelig was het. Om 5 uur snachts was mijn lichaam genoeg uitgerust om te merken dat slapen helemaal niet kan daar en twee uur later kwamen we aan in het weinig betekende Uyuni. De driedaagse tour leidde langs geweldig mooie uitzichten en de zoutvlaktes zijn toch echt wel indrukwekkend. Het enige jammere was dat de verblijfplaatsen nogal primitief waren met water en warmte en ook ´s ochtendsvroeg was het in je korte broek met slippers nogal fris. Het hielp ook dat ik daar de beste gids totnogtoe heb gehad, de grappenmakende, verantwoordelijke, kokende, autoreparerende Juanito.
Het plan was om vanaf Uyuni door te trekken naar Salta in Argentinë, maar die route werd me afgeraden. De detour werd ingezet met een ochtendje Potosi en een paar dagen Sucre. Potosi staat bekend als vroegere rijkste stad van het continent door de -nog steeds in vreselijke omstandigheden werkende- mijnen maar nu vergane glorie met in potentie prachtige gebouwen. Sucre heeft zichzelf dankzij uitgebreide protesten weten op (eigenlijk terug) te werken als officiële hoofdstad, waardoor Bolivia twee officiële hoofdsteden heeft. De verdeling van hoe en wat is mij echter niet duidelijk geworden. Wel duidelijk werd dat Sucre waarschijnlijk de mooiste stad van het land is. Vol met prachtige, witte, gebouwen en momenteel met Nederlandse invloeden, aangezien de twee populairste cafés Nederlandse eigenaren hebben en er nog een café Amsterdam is.
Bolivia bleek te zijn wat vele reizigers mij al verteld hadden. Prachtig en één van de favoriete plekken. Heb er een dikke twee weken gezeten en ik moet nog terug! De volgende bestemming was Salta in Argentinië, maar daar meer over in mijn volgende update. Helaaaaas dat de geheugenkaart van mijn camera ophield met werken en de fotos niet kan gebruiken, maar hopelijk kan dit later nog een keer gefixt worden... Momenteel zit ik zelf al in Porto Alegre in Brazilië en hebben jullie naast Salta nog Buenos Aires en Uruguay te goed. Nu eerst op naar Florianópolis voor een aantal dagen strand!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
